دانلود تحقیق درمورد صورتهاي فلكي

انسان پيوسته به آسمان بالاي سرخود نگاه کرده : به عنوان ساعت يا تقويم، براي پيش گويي از آينده و به جهت ارضاي حس کنجکاوي که همواره با انسان همراه بوده است.
امروزه نيز ستاره شناسان به آسمان شب، براي مطالعه کائنات و پي بردن به رمز و راز جهان هستي ، در زمان حال و گذشته، نگاه مي کنند. شما هم مي توانيد با يافتن راه خود در آسمان، با اندک تلاشي صورت هاي فلکي را تا جايي که اجدادمان آن ها را مي شناختند، شناسايي کنيد. به اين ترتيب قادر خواهيم بود کهکشان هاي دوردست، خوشه هاي ستاره اي و جهان هايي نظير دنياي خودمان را پيدا کنيم.

  پوشش و محتوا

اين کتاب به عنوان راهنما، قادر است 54 صورت فلکي قابل تشخيص در نيم کره شمالي را در هر فصل سال در عرض هاي جغرافيايي شمال کره زمين، به شما معرفي نمايد، که ممکن است با بعضي از اين صورت هاي فلکي از قبل آشنا بوده باشيد و تعدادي هم برايتان جديد است.  

  تقسيم بندي محتوايي

مطالب اين مجموعه ، به چهار قسمت اصلي تقسيم مي شود که شامل : معرفي اوليه و ترسيمات، سياحت تصويري در آسمان، شرح تصاوير صور فلکي و ضمائم است.  

  مقدمه

موضوع «صورت فلکي چيست» هم داراي مفهومي عاميانه و هم درک علمي از صورت فلکي است. مبحث «کره سماوي» در خصوص ستاره ها به عنوان ثوابت صحبت مي کند که ما آن ها را در گردش ساليانه زمين به دور خورشيد، ظرف دوازده ماه سال، مي بينيم. بخش «ستارگان» در خصوص شکل گيري آن ها، انواع ستاره ها، رنگ، اندازه ستارگان و درخشندگي ، ستاره هاي چند گانه و متغير، چگونگي روند تحول و تکامل آن ها، شيوه هاي طبقه بندي ستارگان و ارتباط ستارگان با هم ، گفتگو مي کند. بخش «اجرام اعماق آسمان» در خصوص اجرام موجود در ماوراي منظومه شمسي ما، مانند خوشه هاي ستاره اي ، سحابي ها و کهکشان ها بحث مي نمايد.
در نهايت در قسمت «رصد آسماني» به ديدن ستارگان و چگونگي استفاده از چارت هاي رنگي آسمان نيم کره شمالي و کليه صورت هاي فلکي مربوطه مي پردازد. در دنباله مقدمه، جدول الفباي يوناني مي آيد که شما مي توانيد با کمک آن اسامي ستارگان را به زبان يوناني پيدا کنيد که به همراه ساير نمادها در چارت مربوطه آمده است.  

  گشت و گذاري در آسمان

اين بخش شامل 16 چارت رنگي از آسمان نيم کره شمالي است که ستارگان و صورت هاي فلکي قابل مشاهده در شمال غربي، شمال شرقي، جنوب غربي و جنوب شرقي را در هر يک از چهار فصل نشان مي دهد. ضمناً متن همراه هر يک از آن ها کمک مي کند که شما، ضمن گردش در پهنه آسمان، اجرام مورد علاقه خود را پيدا کنيد.  

  صورت هاي فلکي

در اين بخش پنجاه و چهار صورت فلکي قابل ديد در عرض هاي شمالي ،ارائه شده است. مرزهاي هر صورت فلکي در يک چارت رنگي به همراه شکل مجموعه ستارگان و همچنين اجرام اعمال آسمان در آن منطقه، نشان داده شده است. در صفحه مقابل هر چارت اطلاعات لازم در مورد صورت فلکي به همراه ستارگان عمده و اجرام ژرفاي آسمان که براي آماتورها قابل توجه اند، آورده شده است.  

  ضمائم

در جدول صورت هاي فلکي نيم کره جنوبي با نام هر يک از 34 صورت فلکي قابل ديد در اين نيم کره ، که قبلاً از آن ها نام برده نشده، آشنا مي شويد. در قسمت روش هاي اندازه گيري، سيستم هاي مختصات سماوي براي تعيين موقعيت اجرام آسماني آورده شده است و با مراجعه سريع به جدول «طبقات تابندگي» و «انواع طيف ها»جهت پي بردن به رنگ ستاره و درجه حرارت و تعيين چرخه حيات ستاره و يا فهرست درخشندگي ستارگان، مي توان اطلاعات جالبي را به دست آورد. در فهرست اصطلاحات کتاب، لغات مورد نياز براي منجمان و رصد کنندگان ذکر شده است . صورت هاي فلکي ، ستارگان داراي نام، و اجرام ژرفاي آسمان در نمايه پاياني کتاب آمده است.
مطالعه صورت هاي فلکي و ستارگان و ساير اجرام آسماني آگاهي ما را در شناخت بهتر موقعيت زمين در اين آسمان پررمز و راز افزايش مي دهد و باعث مي گردد که از گذشتگان خود سپاسگزار باشيم که به ما آموختند، چگونه با آسمان آشنا شويم.  

  صورت فلکي چيست؟

مردمان باستان تصور مي کردند که مي توانند خطوط اصلي چهره ها را در ستارگان آسمان شب پيدا کنند. اين چهره ها معمولاً شکل هايي از قهرمانان، اساطير و خدايان افسانه اي ، مخلوقات گوناگون و اجرامي بودند که به نظر آن ها اثرگذار بر روي زمين اند. اين مفهوم عاميانه صورت فلکي است. اما در ستاره شناسي نوين، لغت صورت فلکي به بخشي از آسمان اطلاق مي شود که در مرحله اول اشکالي را تداعي مي کند که هزارها سال پيش براي اولين بار مورد توجه انسان هاي باستاني قرار گرفته است.
اين مناطق بر روي کره سماوي مانند استان ها يا کشورهاي مختلف بر روي نقشه هاي زميني مي باشد. در حال حاضر هر نقطه اي از آسمان بالاي سر ما ، حتماً متعلق به يک صورت فلکي است. حدفاصل بين صورت هاي فلکي در قالب خط مستقيم بوده ولي شکل ها مي توانند کاملاً غيرمتقارن و غيرهندسي باشند. به هر تقدير هر صورت فلکي تعدادي از ستارگان آسمان را درون محدوده خود جاي مي دهند.
درک مفهوم صورت فلکي براي ايجاد راحتي و تسهيل در شناخت اجرام و پيدا کردن بخش خاصي از آسمان است. از ديد ما، مي توان تصور کرد که تمام ستارگان درون محدوده يک صورت فلکي از نظر فيزيکي با هم در ارتباط هستند. از آنجا که با چشم غيرمسلح نمي توان عمق فضا را تشخيص داد، لذا انسان همه ستارگان را در يک صفحه و ظاهراً در يک فاصله و بسيار نزديک به هم مي بينيد. در حقيقت هر ستاره اي مي تواند در فاصله زيادي نسبت به ديگري قرار گيرد که اين جدايي تا حد صدها و حتي هزارها سال نوري هم مي رسد.  

  صورت هاي فلکي باستاني و نوين

در بين تمدن هاي باستاني اولين فرهنگ هايي که شروع به طبقه بندي آسمان براي نام گذاري نمودند عبارت اند از بابلي ها، هندي ها، يوناني ها، رومي ها، چيني ها و بومي هاي قاره آمريکا، انسان هاي ساکن در نيم کره شمالي قادر بودند که فقط ستارگان قابل ديد در اين نيم کره را شناسايي و طبقه بندي نمايند، زيرا ستارگان عرض هاي جنوبي و پائين تر، از آن نقاط قابل رؤيت نبودند. در قرن دوم ميلادي، بطلميوس(1)، ستاره شناس يوناني – مصري توانست بيش از 1000 ستاره را در قالب 48 صورت فلکي در کتاب مجستي فهرست نمايد. اين صورت هاي فلکي که يادمان دوران عتيق است، به نام صورت هاي فلکي باستاني ناميده مي شوند. از قرن 16 که اروپايي ها به کشف مناطق جنوبي کره زمين پرداختند، فهرست ستارگان نيم کره جنوبي براي دنياي غرب شناخته شد. در اوايل قرن 17، يوهان باير(2) بر روي 12 صورت فلکي آسمان نيم کره جنوبي نام نهاد، ضمن اين که هموطن معاصر او يعني ياکوب بارچ(3) سه صورت فلکي ديگر را نامگذاري کرد. در سال 1687 يوهانس هوليوس(4) توانست هفت اسم به مجموعه اضافه کند؛ و نيکلا لويي دولاکاي(5)پس از يک مسافرت به مناطق جنوبي آفريقا 14 صورت فلکي ديگر را نامگذاري نموده و در بين سالهاي 1750 و 1754 تعداد 10000 ستاره فهرست شدند. اين صورت هاي فلکي جديد را به نام «صورت فلکي نوين» مي نامند. معمولاً نامگذاري صورت هاي فلکي باستاني بر اساس «شکل» آن هاست. صورت هاي فلکي جبار و اسد ظاهراً به شکلي است که آن ها را ناميده اند. تعدادي از صورت هاي فلکي نوين را از روي بعضي از اختراعات، نظير ميکروسکوپ و تلسکوپ نامگذاري نموده اند. شکل ها(مثلاً خطوط و اصل بين ستاره ها) در اصل اختياري بوده و ممکن است روي نقشه هاي مختلف، متفاوت باشند. بعضي از صورت هاي فلکي داراي بخش کوچکتري در درون منطقه اي وسيع است، مانند قسمت ملاقه مانند يا آبگردان درون خرس بزرگ.
قبل از سال 1930 هر کسي، هر قسمتي از آسمان را به طور دلخواه مي توانست به هر اسمي بنامد و در نتيجه هيچ گونه مرز تعريف شده اي در اطراف صور فلکي وجود نداشت. لذا براي رفع شبهه و ايجاد يگانگي، ستاره شناسان جهان در سال 1930 تصميم گرفتند که نام هاي خاصي (به زبان لاتين) به همراه مرزي مشخص براي کليه صورت هاي فلکي انتخاب کنند. اين همان حدود و اسم هايي است که امروزه در سطح جهاني پذيرفته شده است.